در دهه 1360 در روستای گناباد در 40 کیلومتری شمال غربی مشهد (جاده قدیم مشهد-قوچان) کلیه دهقانان صاحب نسق[1] از دو منبع آبدهی دارای حقابه بودند و حقابه هر کدام از هر منبع (کاریز و چاه) 3 ساعت آب در هر مدار گردش بود و چون به واسطه زیادی آب، مقدار حجمی آب در 2 نهر مورد استفاده قرار می‌گرفت، دسته‏ای جلوی یک نهر و دسته دیگر از نهر دیگر زمین‌های خود را مشروب می‌کردند و هر کدام از نهری که بهره می‌گرفتند دارای 6 ساعت حقابه می‌شدند. دهقانان که به کار جمعی و کاربرد آن آگاهی داشتند و می‌دانستند که ایجاد هر صحرا در آغاز به 24 ساعت آب نیاز دارد، در گروه‌های 4 نفره با هم شریک شدند و چون هر یک از شرکا از یک نهر دارای 6 ساعت آب بودند، بنابراین هر 4 نفر به طور مشترک دارای 24 ساعت آب شدند و صحرایی را با عضویت 4 نفر پس از اصلاحات ارضی ایجاد کردند. در واقع از آب هر نهر 8 صحرا ایجاد شد که 32 نفر کشاورز زارع صاحب نسق در آن به کار اشتغال داشتند(صفی‌نژاد، 1368، 97).

[1] اصولاً ساکنان روستاها تا قبل از اصلاحات ارضی به دو دسته صاحب نسق و خوش‌نشین تقسیم می‌شدند. خوش‌نشین‌ها دارای مشاغل پراکنده بودند، در حالی که صاحبان نسق دارای شغل مشخصی بودند که عبارت بود از کشت و زرع و کارهای مربوط به آن(صفی‌نژاد، 1368، 98).