یک دوره فترت و افول در فقه سیاسی بعد از علامه حلی آغاز شد و تا زمان محقق کرکی (ابتدای دوره صفویه) ادامه یافت که شامل افرادی مانند شهیدین و دیگر فقهای معاصر این دو که البته بسیاری از آنان شهرت چندانی ندارند می شود. علت این فترت و غیرسیاسی شدن فقها و فقه، وجود دوره اختناق عثمانی هاست تا آنجا که در بحث وضو و تیمم، شهید اول را دار زده بدنش را سوزاندند.[1]  نام اصلی او محمد بن مکی عاملی بود. او در سال 776 ه.ق به شام رفت و از قطب الدین رازی در زمینه علوم عقلی مانند فلسفه، کلام و منطق بهره فراوان برده بود.[2]

 

[1] ‏نصرتی، علی اصغر، تمایزات فقه و فقه سیاسی (قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۹۳)، 134.

[2] ‏نیازی، تاریخ فقه و فقها، 107.