یکی از بهترین فیلم هایی که توی این مدت دیدم انیمیشن لگو بود. حکایت اسباب بازی هایی که در حال بازی خوردن هستند ولی خودشون خبر ندارند. تنها وقتی یکی از لگوها به تجربه مرگ دست پیدا می کنه متوجه این مهم میشه. دیدن این فیلم منو یاد دو بیت از مولانا انداخت:
این جهان کوه است و فعل ما ندا ** سوی ما آید نداها را صدا
این جهان یک فکرت است از عقل کل ** عقل چون شاه است و صورتها رسل
سوالی که بعد از دیدن فیلم پیش میاد اینه که اگر دنیای ما هم مثل دنیای لگوها باشه ما کجای این بازی قرار داریم؟ قهرمانیم؟ سیاهی لشکریم؟ اصلاً توی بازی هستیم یا توی یک جعبه داریم خاک می خوریم؟ یاد اون جمله شهاب حسینی افتادم که بعد از ضبط برنامه کلاه قرمزی موقع خروج از استودیو چشمش به عروسک های بی جان میفته و میگه خیلی حزن آور و دهشتناک بود وقتی دیدم کسانی که تا همین چند لحظه پیش باهاشون حرف می زدم خاموش گوشه اتاق افتادند.