نیچه در کتاب فراسوی نیک و بد میگه:

آنچه سبب شگفتی از دینداری یونان باستان میشود، آکندگی دل از سپاسی است که همچون سیل جاری میشود. انسانی که چنین در پیشگاه طبیعت و زندگی قرار می گیرد گونه ای والا است. {اما} بعدها که تعداد پابرهنه ها در یونان فزونی گرفت «هراس» به دین نیز راه یافت و زمینه های مسیحیت فراهم شد.


در واقع نیچه داره میگه در یونان سپاس جای خودشو به هراس داد و این آغاز یک زوال بود.
در اسلام هم این هراس به شکل واضح تری نمایان هست. قرآن پره از آیات هراس و این برای مومنان اضطرابی ایجاد می‌کنه که گاهی باعث اختلال روانی میشه. درسته که به سپاس هم زیاد اشاره شده ولی حتی این شکرگزاری هم از روی ترس و هراس انجام میشه.