در خراسان حتی‏ المقدور سعی می‌شد که از ایجاد کاریز در مناطق سیل‏خیز خودداری شود و در مواردی که می‌رفت تا سیل، همه جا را فرا بگیرد کاریزها را می‌بستند.(مجتبوی، 1374، 82) معدود مواردی بودند که قبل از حادثه، پیشگیری به عمل می‌آمد که نمونه آن مسیل آب خیابان تهران (خیابان امام رضای امروزی) در سال 1314ه.ش بود. این سیل گیر کوچک که توسط بلدیه (شهرداری) احداث شد مانع از سیل دامنه‌های قله معجونی(از نزدیک‌ترین کوه ها به شهر) می‌شد اما فقط قسمتی از نیاز شهر را برطرف می‌کرد.(روزنامه آزادی، 1314، 1)