یوهان تاولر (1361-1300 میلادی) عرفانش را بر حسب الهیات توماسی(توماس آکویناس) بیان کرد. فعالیت چشمگیر او در مراقبت از بیماران در هنگامه شیوع طاعون سیاه در 1348 میلادی نمونه خوبی است از درایت او که توانی فراتر از امکانش داشت. او یادآور نهضتی است موسوم به دوستان خدا (یادآور اهل فتوت در ایران) که در سوئیس رشد کرد و افراد عادی و غیر روحانی را نیز شامل می شد. نهضت یاد شده به تحول و دگرگونی حیات باطنی از طریق پارسایی و تأمل اختصاص یافته بود و صاحب رساله ای بود که اخلاق مسیحی از طریق آن با اشراق درونی مرتبط شد.[1]

 

[1] ‏اسمارت نینیان، تجربه دینی بشر، ترجمه‌ی محمد محمدرضایی و ابوالفضل محمودی، ج 2 (تهران: سمت، ۱۳۸۳)، 184.