روستای عبدل آباد در جنوب غربی تربیت حیدریه در دهه 1360 دارای قناتی بود که حدود 400 هکتار را به زیر کشت می برد.[1] این قنات یک کیلومتر طول داشت و از خیابان اصلی ده می گذشت. علاوه بر این قنات ها، قنات های دیگری به نام های زنبر و بندخار در این روستا وجود داشت.[2] روستای عبدل‌آباد منطقه‌ای خشک و کویری با باران‌های موسمی از فروردین تا نیمه اردیبهشت است. مدار گردش آب کاریز عبدل‌آباد در دهه 1360 بر اساس 14 شبانه روز یک بار شکل می‌گرفت و بر همین پایه، روستا دارای 14 صحرا (زمین زراعی) بود. نوبت آبیاری در طول سال به 2 قسمت زمستانه و تابستانه تقسیم می‌شد. در این روند در طول سال 29 شبانه روز آب اضافی باقی می‌ماند که طبق سنّت محلی به مصارف خیریه و عمومی مانند آب مسجد، آب حمام، آب‏انبارهای عمومی و آب‌های گندم نذری می‌رسید(صفی‌نژاد، 1368، 82-81 و 89).

[1] ‏جواد صفی نژاد، نظامهای آبیاری سنتی در ایران، مشهد، مؤسسه چاپ و انتشارات آستان قدس رضوی، ۱۳۶۸، ج 2، ص 86.

[2] ‏محمدرضا خسروی، جغرافیای تاریخی تربت حیدریه «زاوه باستان»، همان، ص 234.